Met de afloop van de Frans-Indiaanse Oorlog blijft het grootste gedeelte van Noord-Amerika achter in handen van de Britten. De oorlog heeft een flink gat geslagen in de staatskas en er worden noodgedwongen steeds zwaardere belastingen aan de koloniën opgelegd om de financiën te spekken. Nieuwe wetten als de Stamp Act en de Sugar Act zorgen ervoor dat er zwaar accijns komt te liggen op alle vormen van gedrukt materiaal en zaken als suiker, koffie en wijn. Ook probeert Groot-Brittannië de verwerking van grondstoffen in de koloniën te verhinderen. Voor de inwoners van de koloniën leiden deze factoren tot een financieel zeer zware tijd.

De situatie zorgt ervoor dat er een steeds grotere ontevredenheid heerst in de koloniën. Er klinken dan ook steeds vaker geluiden van protest en schrijvers als Thomas Paine en Patrick Henry wakkeren de revolutionaire geest aan onder de Amerikaanse bevolking. Paine valt in zijn werk de Britse monarchie aan en krijgt met zijn populaire schrijfstijl en gebruik van Bijbelse metaforen gehoor onder een brede groep burgers. De heersende ontevredenheid en de opzwepende woorden van de polemische schrijvers maken dat de ‘Amerikaanse’ burgers klaar staan hun vrijheid op te eisen. De koloniën ontwikkelen een eigen politieke ideologie, die deels gefundeerd is op de Engelse politiek, deels op Verlichtingstheorieën en deels op eigen inzicht.

De sfeer van revolutie en de woorden van verzet vertalen zich langzaamaan naar daden. De zogenaamde Boston Tea Party in 1773 kan worden gezien als een symbolische start van het verzet tegen de monarchie en in zekere zin ook van de Onafhankelijkheidsoorlog. Zoals de naam al doet vermoeden heeft de Boston Tea Party alles met thee te maken. Dit protest begint namelijk met een boycot van importthee uit China die door de Britse Oost-Indische Compagnie wordt verkocht. In korte tijd neemt de afzet van de thee van de Compagnie af tot bijna niets, onder andere door de inzet van vrouwen. Het is voor het eerst dat vrouwen zo massaal hun krachten bundelen om het overheidsbeleid te beïnvloeden.

Het jaar na de Boston Tea Party sturen twaalf van de dertien koloniën een vertegenwoordiger naar het Eerste Continentale Congres. Deze vertegenwoordigers drukken alle kolonisten op het hart om naast thee ook alle andere Britse goederen te boycotten en de hun door de Britten opgelegde wetten naast zich neer te leggen. De sfeer van protest wordt grimmiger en er wordt een koloniale militie gevormd, bestaande uit gewone burgers die de naam ‘minutemen’ meekrijgen. Deze ‘minuut mannen’ zijn voortdurend bewapend en staan gereed om binnen enkele minuten de strijd aan te gaan mocht dit nodig zijn. 19 april 1775 geldt als het onofficiële begin van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. De slagen van Lexington en Concord die op die vroege ochtend worden uitgevochten tussen Britse Soldaten en de minutemen ontstaat nadat het in Boston gevestigde Britse leger rapporten ontvangt waarin gesteld wordt dat de revolutionairen een grote wapenopslag hebben in Concord. Hun plan om de wapens in te nemen lekt uit en wanneer de Britse legereenheid op weg gaat naar Concord hangt de koster van de Old North Church twee lampen aan de toren van zijn kerk om zo de rebel Paul Revere te waarschuwen voor hun komst.

Revere waarschuwt op zijn beurt kameraden in het nabijgelegen Lexington, waarbij hij gevangen wordt genomen door een Britse patrouille. Het kwaad is dan echter al geschied en een groep minuteman staat klaar om de Britse eenheid tegen te houden. De uiteindelijke slag bij Lexington duurt maar een paar minuten en dan zien de revolutionairen zich genoodzaakt zich terug te trekken wegens overmacht. Ook in Concord wordt het Britse leger opgewacht en ditmaal zijn het de rebellen die standhouden. Het Britse leger werd tot dan toe als onoverwinnelijk gezien en deze nederlaag betekend groot gezichtsverlies. Deze eerste overwinning, hoe klein ook, inspireert duizenden kolonialen om zich bij de opstandelingen te voegen en Boston te belegeren. Een klein jaar na de slag bij Lexington en Concord zien de Britten zich dan ook genoodzaakt te evacueren. Op 17 maart trekken de kolonialen Boston binnen en het Congres, die al een comité had aangesteld om een onafhankelijkheidsverklaring op te stellen, stemt op 2 juli vóór. Op 4 juli wordt de Declaration of Independence officieel goedgekeurd en ondertekend door onder andere Thomas Jefferson, Bejamin Franklin, John Hancock en Sam en John Adams. Op 4 juli vieren de inwoners van de VS ook nu nog steeds hun onafhankelijkheid op ‘Independence Day’. Met het ondertekenen van de verklaring begint officieel de oorlog tussen de Amerikaanse koloniën en Groot-Brittanië.

Met het tekenen van de onafhankelijkheidsverklaring is de strijd helaas nog niet gestreden. De Britten leggen zich niet zomaar neer bij hun verlies en sturen een eigen grote legermacht naar onder andere New York om een poging te doen de opstand alsnog neer te slaan. George Washington, leider van het Amerikaanse leger, trekt hierop zijn troepen terug naar het eiland Manhattan. Veldslagen tussen de twee legers volgen en het Amerikaanse leger trekt zich terug naar Pennsylvania. Washington valt vervolgens Britse troepen in New Jersey aan en weet met en verrassingsaanval te overwinnen. Dit is slechts een van de vele slagen die zullen volgen. Wanneer het Groot-Brittannië begint te dagen dat ze de noordelijke staten kwijt zijn, worden de pogingen de opstand teniet te doen geconcentreerd op de zuidelijke staten.

Benjamin Franklin is ondertussen naar Europa gestuurd om daar steun te winnen in de strijd tegen de Britten. In 1778 vormt de jonge natie een alliantie met Frankrijk. In ruil voor Franse steun in de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog wordt er afgesproken dat Amerika ook Frankrijk ter zijde zal staan wanneer Groot-Brittannië hen de oorlog zou verklaren. Dit gebeurt enkele maanden later dan ook. Enigszins in het nauw gedreven door deze nieuwe alliantie doen de Britten nog een poging tot verzoening door de koloniën te beloven dat zij geen belasting meer hoeven te betalen. Deze poging komt echter veel te laat.

In de vele volgende veldslagen worden diverse Indiaanse nederzettingen verwoest omdat de Indianen aan de zijde van de Britten vechten. Spanje bemoeit zich ondertussen met de oorlog tussen Frankrijk en Groot-Brittannië, maar weigert om de Amerikaanse onafhankelijkheid te erkennen. In veel veldslagen wordt het Amerikaanse leger nog verslagen, totdat het Amerikaanse en Franse leger hun krachten bundelen bij Yorktown in oktober 1781. Generaal Cornwallis van de vestiging in Yorktown ziet zich gedwongen zich over te geven en met dit verlies lijken de Britten alle hoop de oorlog nog te winnen geheel te verliezen.

Uiteindelijk ontmoeten vertegenwoordigers uit Groot-Brittannië, Frankrijk en Amerika elkaar in Parijs om over vrede te spreken. In november 1782 ligt na veel discussie het ontwerp van het vredesvoorstel klaar. Hierin gaan de Britten akkoord met de erkenning van de onafhankelijkheid van Amerika, het terugtrekken van hun leger en het opgeven van hun gebiedsdelen. Op 15 april 1783 wordt het voorstel, dat bekend staat als het Verdrag van Versailles, uiteindelijk door het Congres geratificeerd en dit betekend het officiële en formele [einde van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog]. Hoewel de oorlog nu ten einde is, begint het voor Amerika eigenlijk nu pas allemaal, met als belangrijkste eerste doel het vormen van een eigen staat.