In 1804 sloot de Amerikaanse overheid een verdrag met de Sauk-indianen om hun land, gelegen in het grensgebied van het huidige Iowa en Illinois, te verkopen en naar het westen te trekken. Veel indianen accepteerden dit echter niet, omdat het verdrag gesloten was door leiders die slechts namens een deel van de Sauk spraken. Ook zou hun belangrijkste stad, Saukenuk, in Amerikaanse handen overgaan. Op zich leidde dit verdrag niet tot problemen, omdat overeengekomen was dat de indianen voorlopig nog op hun grond mochten blijven. Toen echter de Oorlog van 1812 tussen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië uitbrak, sloten de Sauk zich onder leiding van Zwarte Havik aan bij de Britten, die hun beloofden dat ze hun land weer voor zichzelf konden houden. Helaas voor de Sauk verloren de Britten en werd duidelijk dat ze weinig konden beginnen tegen de Amerikaanse expansie naar het westen.

In de jaren 1820 kwam er onder president Jackson steeds meer druk op indianen om naar het westen te vertrekken. Dit gebeurde vaak oneerlijk en onvrijwillig; de Amerikanen zagen het als hun taak om hun land steeds verder naar het westen uit te breiden en hadden daarbij weinig oog voor de indianen die daar al woonden. De meeste indianenvolken vertrokken, andere probeerden weerstand te bieden. In 1828 moesten ook de Sauk eraan geloven en vroeg de overheid hun om binnen een jaar te vertrekken, zich beroepend op het verdrag uit 1804. Nog voor het jaar om was vestigden zich al de eerste Amerikaanse kolonisten in het gebied. Hoewel dit strikt genomen illegaal was en ze nederzettingen van indianen vernielden, liet de overheid hen begaan.

De meeste Sauk stelden vast dat ze weinig aan de situatie konden veranderen en vertrokken in de herfst van 1829 onder de jonge, gematigde leider Keokuk naar Iowa, ten westen van de Mississippi. Ook Zwarte Havik, de oudere en meer conservatieve leider van de Sauk, verhuisde met zijn aanhang, maar het was niet zijn bedoeling om in Iowa te blijven.

Zwarte Havik was niet van plan zich te houden aan het verdrag, dat in zijn ogen illegitiem was, en wou zijn land weer binnentrekken. Omdat het gebied echter al stevig onder Amerikaanse controle stond, zocht hij eerst advies bij zijn oude bondgenoten, de Britten in Canada, en bij andere indianenvolken. De winter van 1830 was bijzonder streng en de Sauk, nog nauwelijks gevestigd in onbekend gebied, leden honger omdat ze geen voorraden hadden kunnen opbouwen. Dit sterkte Zwarte Havik in zijn overtuiging dat ze terug moesten. In de lente van 1832 staken hij en zijn aanhangers, ongeveer 1700 personen waarvan slechts 400 krijgers, de Mississippi over om hun oude land weer te bezetten. Zwarte Havik geloofde dat de Britten en diverse indianenstammen in het gebied hen te hulp zouden komen en hield dat zijn groep ook voor.

De geschrokken Amerikanen verzamelden als reactie milities en vroegen het leger om hulp. Deze strijdkrachten, waar een jonge Abraham Lincoln als militielid onderdeel van was, trokken op naar Saukenuk, waar Zwarte Havik zich verzameld had, en achtervolgden hem vandaar naar het noorden, richting Milwaukee. Zwarte Havik klopte bij diverse stammen aan om hulp te vragen en hoopte op Britse versterkingen, maar kwam erachter dat hij er alleen voor stond.

Op 13 mei 1832 probeerde een gedesillusioneerde Zwarte Havik te onderhandelen met de Amerikanen, die hem eindelijk ingehaald hadden. Hij was tot de conclusie gekomen dat hij zonder externe steun geen kans maakte en wou afspreken om zich over te geven en zich alsnog terug te trekken achter de Mississippi.

Zover kwam het echter (nog) niet. Toen zijn onderhandelaars met een witte vlag op de Amerikanen afliepen, werden ze aangevallen door enkele nerveuze militieleden, die een onderhandelaar doodden en vervolgens het kamp aanvielen. De Amerikaanse soldaten werden echter met zware verliezen teruggedreven door de Sauk en een woedende Zwarte Havik kwam terug op zijn besluit om geen oorlog te voeren.

Hij kon echter weinig anders doen dan proberen om het grote en superieure Amerikaanse leger dat achter hem aanzat te ontlopen, en naar veilig gebied te ontkomen. Zijn troep trok dus verder naar het noorden en toonde onderweg weinig genade voor groepjes kolonisten die ze tegenkwamen.

In juli raakte hun voedsel op en moesten steeds meer zieken en ouderen afhaken, om door de achtervolgende Amerikanen gedood te worden. Op 21 juli hadden de Amerikanen de Sauk ingehaald aan de oevers van de rivier de Wisconsin en sneuvelden veel van Zwarte Haviks krijgers, terwijl ze de rest van de indianen genoeg tijd probeerden te geven om de rivier over te steken. Enkele dagen later leden de Sauk weer zware verliezen toen een Amerikaanse stoomboot op de Black Axe-rivier, die eveneens een witte vlag negeerde, het vuur opende. Zwarte Havik zelf trok weer verder naar het noorden, maar de meeste Sauk bleven achter. Deze achtergebleven Sauk zouden de volgende dag worden aangevallen door het Amerikaanse leger en vervolgens door een groep aan de Amerikanen gelieerde Sioux-indianen. Slechts een klein deel slaagde erin te ontsnappen; uiteindelijk zouden er in de hele ‘oorlog’ circa 500 indianen omkomen (tegenover 70 gedode Amerikanen).

Eind augustus werd de opgejaagde Zwarte Havik door indianen van een ander volk opgepakt en aan de Amerikanen uitgeleverd. Hij werd gevangen gezet en als een rondreizende propagandastunt in diverse steden tentoongesteld, waarna hij zich onder toezicht van zijn vroegere concurrent Keokuk weer tussen de Sauk, die nu definitief in Iowa woonden, mocht vestigen. Hij stierf in 1838. Als vergelding voor hun opstand waren de Sauk gedwongen om nog verder verhuizen: ze moesten 75 kilometer ten westen van de Mississippi blijven. De jaren daarna moesten ze zich nog verder verplaatsen en telde hun volk nog maar 2500 personen, waar dat er voor de oorlog nog 6000 waren. In 1846 werden de Sauk uiteindelijk gedwongen om naar Kansas uit te wijken, honderden kilometers van hun oorspronkelijke leefgebied dat Zwarte Havik had proberen te behouden.